Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/266

 — Szczęściem, że ona niema wcale niszczących gustów — mówił dalej z błyskiem dumy w oczach. — Szanuje tradycje i wszystko, co stare. Jest to ogólna cecha słowiańskich charakterów.
 — Nie znam! — westchnęła ciotka i zwiesiła nos nad haftem.
 Był to widocznie temat niemiły.
 — Więcej nieszczęść nie było? — uśmiechnął się Wentzel.
 Aż podskoczyła na krześle.
 — Jakto? A twój wyjazd w te dzikie strony?...
 — Mój wyjazd spełnił cioci chęci i pragnienia: ustatkowałem się i żenię. Dogodziłem cioci.
 — Nie pytałeś mnie o radę, jak twój ojciec, i jak on skończysz...
 — To niewiadomo, bo wcale nie myślę jak ojciec zaczynać. Żony nie zabiorę do kraju i rodziny. Znam już tę ich straszną słowiańską tęsknotę, która zabiła mi matkę...
 — Więc sam się dla niej wyrzeczesz ojczyzny, narodowości, mowy, obyczajów, wszystkiego!
 — Jeśli ona zechce, naturalnie. Mnie łatwiej to przyjdzie dokonać: jestem silny i przez pół ich swojak.
 — Zgubiony jesteś w takim razie! — zaczęła popłakiwać panna Dora, doprowadzona do desperacji jego spokojną stanowczością i gotową decyzją.
 — Ani rusz nie mogę zguby swej dojrzeć, ani zrozumieć — odparł, kręcąc wąsiki.
 — Boś oślepł z ich czarów! Może to nie zguba zerwanie z całym światem stosunków?
 — Co ciocia nazywa całym światem? Hrabinę Aurorę?