Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/257

nic podobnego. Ciekawym, czy to będzie instynkt śmierci.
 Jadzia zadrżała nerwowo. W oczach jej zamigotała jakby wściekłość.
 — Jedź pan sobie stąd! — zawołała zmienionym głosem, odstępując o krok.
 — Pani każe, pojadę! Czym obraził, broń Boże?
 — Ach! — wyszło rozpaczliwie z jej ust.
 Oparła się znowu o płot i ukryła twarz w dłonie.
 — Co pani? — spytał cicho.
 Długo nie było odpowiedzi. Śliczny letni ranek roztaczał wokoło nich przepych barw, tonów i woni. Świat wołał ich do życia, do wesela, do kochania, a oni patrzyli w grób.
 Nagle dziewczyna wyprostowała się żywo. Oczy miała łez pełne i bezbrzeżny smutek na twarzy. Spojrzała na niego rozpacznie.
 — Czy pan nic i nikogo nie żałuje na świecie? — zawołała. — Czy panu umierać nie żal? Nic pan nie traci? Oh! to pan szczęśliwy!
 — Czegóż mam żałować?! — odparł posępnie. — Dawne uciechy i stosunki minęły, a teraźniejsze... Czy mnie pani pożałuje?... — spytał nagle.
 — Idź pan już! Nie dręcz temi pytaniami! — wybuchnęła.
 Zbliżył się tuż do niej.
 — Proszę mi dać rączkę — poprosił.
 Podała mu obie.
 — Jeśli żyw wrócę, one moje! — szepnął.
 — Jeśli pan nie wróci, to nie będą niczyje! — odparła.