Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/256

 Ścieżką pod płotem zbliżał się jeździec na pysznym karym arabie. Dwór chciał ominąć, widocznie, i jakby się wahał i pasował z tą chęcią. Czasami ręka mu drżała na cuglach do zawrotu, i hamował ją. Głowę miał zwieszoną, ponurą zaciętość w twarzy.
 O krok był od Jadzi, gdy się spostrzegli.
 Smutek jego pierzchnął jak czarem — zeskoczył na ziemię, cugle zarzucił na gałęź i stanął naprzeciw niej, wyciągając z powitaniem rękę.
 — Śliczny ranek, nieprawdaż? — rzekł swobodnie.
 Popatrzyła nań z wyrzutem.
 — Pan jedzie na pojedynek? — spytała.
 — Tak, pani. — Spojrzał na zegarek. — Mam jeszcze pięć kwadransów czasu. Wyjechałem zawcześnie. Czy babka w domu?
 — Wyjechała do kościoła.
 — To dobrze. Wolę jej nie widzieć i nie żegnać — szepnął do siebie, przesuwając ręką po czole.
 — Czy i przed Janem ukrył się pan dla tegoż powodu?
 — Naturalnie. To wcale nie poślubny temat. Co ma sobie mącić spokój i szczęście.
 — Tajemnica nie oszczędzi zgryzoty. Jabym na miejscu Jasia miała żal do pana za usunięcie w takiej chwili.
 Zamilkł i spuścił oczy. Pozorna obojętność była bardzo trudną do zachowania wobec niej.
 Byli tak blisko siebie — a on tak blisko śmierci. Czuł w sobie odwagę skazańca.
 — Jaś daruje — ozwał się. — Ot, nie wiem, co mi jest dzisiaj. Odbyłem tyle pojedynków, nie czując