Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/190

 — Co? — bronił się chłopak i poczerwieniał jak dziewczyna. — Jakiś ty domyślny! — potwierdził natychmiast.
 Pani Tekla coś sumowała tymczasem. Jan zabił jej ćwieka w głowę. Raptem zerwała się z miejsca i zapaliła świecę.
 — Gdzie jest klucz od bibljoteki, Jadziu? — zawołała.
 — Wisi na miejscu. Czego babci potrzeba?
 — Nic, nic. Podręcznika lekarskiego. To nie dla ciebie pisane. Znajdę i sama.
 — Ja babci pomogę — zerwał się Jan skwapliwie.
 I oboje zniknęli za drzwiami.
 Poczciwy swat! Wentzel życzył mu sto buziaków Cesi w nagrodę bratniej pomocy.
 Zostali tedy sami i to na długo, bo Jan potrafi zatrzymać staruszkę, ile sam zechce, — i Wentzel rozmyślał, jak zacząć rozmowę, gdy — o cudo! — Jadzia ozwała się pierwsza.
 — Dziś rano przyszedł list, mylnie do mnie adresowany. Zwracam go Panu.
 Końcem palców podała mu kopertę, na widok której pobladł śmiertelnie, a potem wyszła z pokoju.
 Wziął, przeczytał i, rzuciwszy go na ziemię, oburącz desperacko objął głowę.
 — Jetzt ist’s aus! — zamruczał i miał ochotę wyć ze złości, wstydu i rozpaczy.
 Stracone wszystko! Stare grzechy zemściły się. Teraz trzeba pożegnać na wieki hardą dziewczynę, na oczy się nie pokazywać.
 Brr, jak ona go teraz dopiero nienawidzi i pogardza! A ta Aurora! Czy rozum postradała? Kto jej doniósł? No, no, odpłaci się tej całej klice! Zapłacą mu za ten