Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/142

 — Przecie! — odetchnęła staruszka, patrząc to na wnuka, to na wychowańca, z widocznem zadowoleniem.
 Nie mieli ani ran, ani tyfusu.
 — Czy jedziemy na kulig? — wołał Jan z progu.
 — Ot, co temu w głowie! — oburzyła się pani Tekla. — Cóż ze Strugą słychać, powiedz lepiej.
 — Struga moja! — pochwalił się Wentzel — Jestem poznańskim obywatelem.
 — Doprawdy? — rzekła ironicznie — Obywatelem!... Próżniakiem i pasorzytem będziesz w Poznaniu, jak i w twoich obrzydliwych Prusach. Będziesz szerzył zły przykład i psuł młokosów swym zbytkiem i bezładem. Oto co jest! Ale poczekaj, ja ci nie dam dokazywać. Będziesz trzymał polską służbę i administrację... ani nogi szwabskiej, rozumiesz!
 — Rozumiem. Nikogo z obecnych nie usunę, chyba się przekonam o istotnej złej woli i nieudolności.
 — O! już o czem się ty przekonasz! — machnęła lekceważąco ręką.
 — Czy jedziemy, pani, na kulig? — powtórzył Jan.
 — A to w ukropie kąpany! Zobaczymy!
 — Ciekawym co? Jadzia mówi: zobaczymy, i pani to samo. Za godzinę trzeba ruszać.
 — Panowie przecie nie potrzebują opieki babci. Mogą sami jechać — wtrąciła Jadzia.
 — Ja bez pań nie pojadę! — oznajmił stanowczo Wentzel — Zabawa w zupełnie obcem towarzystwie nie nęci mnie wcale. Potrzebuję eskorty. Jeżeli panie zostają, to i ja nie pojadę. Będziemy czytali wieczorem Angela...
 — Anhellego, Prusaku! — wołała babka — Któryż to raz cię poprawiam!