Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/121

 Wentzel słuchał i patrzał. Dziewczyna ta była kontrastem wszystkich, które znał i kochał kiedykolwiek. Jego urok, porywający kobiety, na niej jednej nie robił żadnego wrażenia. Nie spojrzała nawet na niego.
 — No, no, ja ręczę, że Jadzia dobrze gospodarowała — pochwaliła kogoś po raz pierwszy pani Tekla. — Możesz jej dać prezent. Pewnie to coś niedorzecznego.
 — Przeciwnie, coś bardzo stosownego. Masz, siostrzyczko.
 Staruszka zajrzała przez stół.
 — Pierścionek! Nonsens! Wiesz, że ona tego nigdy nie nosi.
 — Powinna się przyzwyczaić do obrączki — wygłosił patetycznie Jan.
 Panna Jadwiga wzięła do rąk śliczne cacko z turkusem, zmierzyła na palec.
 — Mogłabym go chyba włożyć na pierwszy — rzekła z uśmiechem.
 — Fe! — oburzyła się pani Tekla. — Wiesz, że po tem poznaje się głupców. Chociaż robisz istotne głupstwo!
 Jan wybuchnął śmiechem.
 — Proszę pani, niech zrobi choć jedno w życiu. Nie będzie mi tak rozumem imponować.
 Ciemne, niezbadane oczy Jadzi podniosły się powoli na brata, na jasną skroń wybiegł nieznaczny rumieniec.
 — Mogę ci zaręczyć, że zrobię głupstwo i to olbrzymie — odparła z widocznem rozdrażnieniem — Za prezent dziękuję.
 Przechyliła się do niego wdzięcznym ruchem i pocałowała w czoło.