Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/120

najgorsze winy. Pewnie spostrzegłeś oddawna fałsze w rachunkach Piaseckiego i pozwalałeś się okradać.
 — At, jakieś tam kilka korcy pośladu. Biedak ma żonę...
 — Aha! ładną Marcelkę! — zaperzyła się pani Tekla i chciała coś dodać, ale panna Jadwiga rzuciła jej proszące spojrzenie, więc tylko pogroziła palcem Janowi.
 — Jak panią szanuję, takem nawet nie wiedział jej imienia — tłómaczył się chłopak; — alem rzeczywiście tolerował ten drobiazg Piaseckiemu.
 — Trzeba było oznajmić mi tę tolerancję wyjeżdżając — rzekła Jadzia.
 — Złapałaś go na gorącym uczynku?
 — A jakże! — odpowiedziała za nią pani Tekla. — Pojechała w nocy z tutejszym rządcą do Olszanki i zastała dwie fury pod magazynem. Był to brat i szwagier pięknej Marcelki ze zdobyczą.
 — To trochę zadużo! — wtrącił Jan.
 — Zdaje się! Jadzia zażądała księgi i wzięła klucze. Nazajutrz przy sobie kazała odmierzyć zboże i znalazła wedle rachunków dużą superatę ziarna.
 — Miałaś niemały kłopot, Jadziuniu.
 — Dwa dni tylko — odparła spokojnie.
 — Więcej nieszczęść nie było?
 — Owszem: fornal złamał nogę na lodzie, ale sądzę, że się wygoi. Doktór przyjeżdża codzień.
 — A ty go pewnie sama opatrujesz?
 Nie było odpowiedzi. Zamyśliła się, przypominając wypadki tygodnia, i dodała:
 — Zresztą nic więcej. Na listy w interesach odpisałam, zobaczysz w biurze.