Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/77

ubrany w szarą kurtę i mocno zabłocone buty, i spożywał snać kolację.
 Naprzeciw niego stała, podając mu potrawy, niemłoda kobieta.
 — A sa Madej! Leżeć! — krzyknął gospodarz, zrywając się na ratunek przybysza, i stanął oniemiały, gdy pies potoczył się ku ścianie napół zdławiony.
 — Zdrowy uścisk! — zaśmiał się wreszcie. — Ale bestja zasłużył! Zawsze mu gadam: Trafisz na swego! Ot i trafił! No, czem mogę panu służyć?
 — Czy zastaję pana Sochowicza?
 — Oho, zdaleka pan snać jedzie! Pan Sochowicz wyprowadził się stąd już od trzech miesięcy.
 — Dokąd wyjechał?
 — Gdzieś za Wisłę. Nie wiesz, jak to się nazywa, Paulinko?
 — Nie pamiętam, w Kutnowskie. Wziął tam dzierżawę, czy kupił jakiś majątek.
 Aleksander milczał, jak zabity. Wszystkie jego nadzieje i plany rozwiały się, jak sen.
 Pies skrył się pod stół i oszczekiwał go zajadle, gospodarz oglądał go od stóp do głowy. Wreszcie młody człowiek oprzytomniał, zebrał na nowo energję.
 — Proszę mi zatem darować najście domu! — rzekł, kłaniając się i zabierając do odwrotu.
 — Za pozwoleniem! zatrzymał go gospodarz. — Czy pan myśli, że tu cygańska nacja mieszka? Niema pana Sochowicza, ale jestem ja, Czesław Dukszta, i pana, tak jak wroga, nie puszczę bez chleba i soli. Musiał pan nielada kawał drogi dziś zrobić!
 — Mil pięć, ale w drodze już jestem pięć dni.
 — Jakże? Furmanką, swemi końmi?
 — Konno!