Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/78

 — Bagatela! Dobry koń, ale rzadka w tych czasach ochota. Paulinko, dajże nam wódki! Prószy pana do stołu!
 — Pan pozwoli się przedstawić: Kalinowski.
 — Oho, imiennik mego dziedzica.
 — Więc to pan Kalinowski kupił Małynie?
 — A tak! Pan myślał, że ja! Oho, niema głupich! Wolę pracować na cudzem, niż na własnem. Tak przynajmniej wiem, co mieć będę. Jestem tu rządcą, przeflancował mnie pan hrabia z innego folwarku, mnie i źrebięta. Bo my ze źrebiętami zawsze razem już lat piętnaście. W ręce pańskie! — zakończył, nalewając kieliszek wódki.
 — Dziękuję panu, ale jeśli łaska, muszę przedewszystkiem poprosić o gościnę dla klaczy.
 — To racja i daje mi pan słuszną naukę! Zaraz każę klacz umieścić.
 — Jeśli pan pozwoli, sam ją umieszczę!
 — I to racja! Chodźmy tedy!
 Wyszli przed dom i Dukszta okiem znawcy obejrzał klacz.
 — Oho! Nie dziwota! Warta bestja szacunku! Pięć lat, jakie nogi, co za krzyż! Hm, hm, ja ją gdzieś widziałem; ale gdzie?
 — To niemożliwe! Wychowała się u mnie i pierwszy raz jest w tych stronach.
 — A jednak ja ją znam! Słowo daję, znam!
 Aleksander się nieznacznie uśmiechnął, ale nie dopomógł pamięci starego. Poprowadził klacz do stajni i nie odszedł, aż ją sam rozkulbaczył, wytarł słomą i zostawił zajadającą z apetytem siano. Wtedy dopiero wrócili do domu i zasiadł sam do posiłku.
 Usługiwała im panna Paulina, jak się okazało, siostra i gospodyni Dukszty, który, jak sam opowiadał,