Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/258

 — Ja kazałem! — odparł za nim głos Aleksandra.
 Zgarnął cugle i wskoczył na siodło i, porządkując strzemię, dodał:
 — Klacz, którą-m z sobą przyprowadził, zakulała — w drodze. Wziąłem tedy moją starą, żeby przypomniała młode lata.
 — Ależ czy się godzi? To kryminał! — protestował oburzony Adam. — Zresztą ona nie do chartów!
 — Bądź spokojny, że dojdzie tam, gdzie żaden z waszych nie dojdzie!
 — Nie nudź! — upomniała Gizela. — Wszyscy gotowi, ruszajmy!
 Adam odszedł, klnąc przez zęby.
 Gizela ruchem pręta i wzrokiem wskazała Aleksandrowi miejsce obok siebie i kawalkada ruszyła ku bramie.
 Lasota zbliżył się do hrabianki i tak we troje wyjechali na końcu.
 — Ja się nie spodziewam laurów na tem polu. Mam krótki wzrok, nic nie dopatrzę, a przy doganianiu nigdy dość konia nie wypuszczę, bo się wiecznie boję kark skręcić w tych przeklętych debrach. Ta zabawka średniowieczna, zachowana dla przyjemności takich siłaczy, jak Aleksander.
 — Co? Skręcenie karku, czy szczucie zajęcy? — tamten spytał z uśmiechem.
 — Żebyś sobie postanowił nawet takie głupstwo, jak zamordowanie nieszczęsnego zająca, tobyś gotów kark skręcić! Może nie?
 — Zawsze lepiej kark skręcić, niż kark giąć, lub wykrzywiać. Krótszy ból i prędszy skutek.
 — To moja zasada w grze. Lubię stawiać en plein. Ale w życiu lepiej się udają kombinacje i kompromisy