Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/226

podwójnie wesoła i zalotna względem swych, asystentów. W jakiś czas potem oznajmiła matce, że na święta muszą być w Zborowie. Pani Kalinowska zaprotestowała desperacko. Nie lubiła wsi latem, tembardziej nienawidziła zimą. Ale córka miała gotowy argument.
 — Mama przecie wie, że od Nowego Roku tracę rządcę. Trzeba go obrachować i uwolnić.
 — I poco ci ten kram? Był spokój, samaś narobiła kłopotu swemi fantazjami.
 — Niecierpię tego człowieka i łask jego nie potrzebuję!
 Adam, który rozmowy słuchał, milcząc, uśmiechnął się nieznacznie.
 — Może zaprosimy kogo na święta?
 — Nie chcę! Ludzie mi zbrzydli!
 — Czy nie myślisz wstąpić do Kanoniczek? Dałaś znowu podobno kosza temu poczciwemu Fredziowi?
 — Ty nas poróżnisz z całem towarzystwem! — zawołała pani Kalinowską. — Pół Warszawy jest obrażonych.
 — Phi, nie zabraknie w tem zacnem społeczeństwie amatorów na moje pieniądze.
 — Wybacz, ale Fred ma sam miljony i starał się tylko o ciebie — oburzył się Adam. — I to ci przepowiadam, że lepszej partji mieć już nie możesz.
 — Owszem, lepsza będzie ta, która mi się spodoba.
 — Było jasne, jak słońce, że ci się Fred podobał. Wyróżniałaś go na każdym kroku. Od tygodnia bez żadnej racji wpadł w niełaskę.
 Gizela ruszyła ramionami za całą odpowiedź i, nie czekając natarcia ze strony matki, wyszła z salonu. Naturalnie postawiła na swojem. Wyjechali w przeddzień wigilji, zastali na stacji ekwipaże zborowskie,