Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/193

 — To jest krew „Alicji“. To jest skarb! Nie dostała ani jednego pręta i gotowa dalej iść. Winszuję panu i dziękuję! Stawiałem na nią!
 I odszedł za klaczą ku stajniom, wesoło gwiżdżąc.
 Teraz ukazał się Sławski i wołał od bramy:
 — Tamtych niema co czekać dzisiaj. A, przeklęte dziury i korzenie! Mój „Wampi“ do takiego terenu nienawykły. Żeby nie to, niktby go nie wziął!
 — Gdzie Tekeny? — wołała desperacko hrabina Natalja.
 W bramie na bicyklu ukazał się Lasota.
 — Panie Wret! — wołał. — Żywo weterynarza i — ludzi posyłać! Klacz pana Tekenego dogorywa, pan Kalinowski tam nad nią został. Może uratujecie.
 Zeskoczył na ziemię i do Aleksandra się zwrócił.
 — A twoja jak przyszła? Druga?
 — Pierwsza i cała. Jabym rad spocząć i gardło odświeżyć, ale że tam po drodze pewnie więcej jest kalek, skoczę z pomocą. Hej, Ignacy, osiodłajcie mi „Alaryka“!
 — Chwilę, niechże pan wypije! — zawołała Kalinowska, oglądając się za lokajem.
 We drzwiach stanęła Gizela, niosąc honorowy puhar — złotnicze cacko — nagrodę zwycięzcy, za nią lokaj niósł tacę z winem i wodą. Aleksander chciwie sięgnął po karafkę, ale hrabianka go powstrzymała, wzięła butelkę wina. wylała w puhar i podała mu.
 — Człowiek wyjątkowy musi wyjątkowe mieć pragnienie. Proszę spełnić zdrowie, jakie pan chce, z moich rąk tym puharem.
 — Służę. Zdrowie pań!
 Skłonił się damom, puhar podniósł i wypił, od ust nie odrywając. Potem postawił go na balustradzie ganku, skłonił się raz jeszcze, a że mu już przyprowadzono