Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/192

przyjmie Gizela. Ani ty, ani ja! Tak będzie! Leć, złota!
 I pomknął znowu na czerwoną łunę zachodu.
 Z okien pierwszego piętra wyglądano na drogę. Wszystkie lornetki były przy oczach i na wszystkich twarzach malował się niepokój.
 — Jadą! — zawołał Pomorski. — Z lasu wyjeżdżają.
 — Ilu? — spytała Gizela, która jedna nie miała lornetki.
 — Szarzeje! Źle widać. Dwuch, nie, jeden!
 — Tekeny! — krzyknęła hrabina Natalja.
 — Pewnie Sławski! — upierał się Bujnicki.
 — Zjechał w dół, już nic nie widać. O, teraz drugi z lasu się wynurza. Chodźmy na ganek!
 Zbiegli wszyscy na dół, wlepiono oczy w bramę. Zaczerniało w wysadzie, triumfator jechał wolno.
 — O, ten dopiero pali w porę cygaro! — zaśmiał się Bujnicki. — I czapki nie ma na głowie, bo spotniał. Awantura, a toć pan Kalinowski! O, zgrali się panowie i ja i pani też! — zwrócił się do Gizeli.
 Uśmiechnęła się, jakby wcale nie cierpiała na tem.
 Aleksander zatrzymał się i ukłonił.
 — Wiwat! Brawo! — zaczęto wołać i otoczonym się ujrzał.
 — A reszta? — spytał Bujnicki.
 — Pan Sławski zaraz będzie.
 — A co? Nie mówiłem! A pan Tekeny?
 — Tegom daleko zostawił.
 Zsiadł i oddał klacz stajennemu. Wret już ją oglądał i cmokał.