Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/145

 Stuletni węgrzyn rozszedł się ogniem po żyłach. Po nim przyszedł drugi i trzeci. Przy czwartym Lasota, który miał najsłabszą głowę, zawołał: Bruderschaft: — Przy piątym sztywny Adam począł śpiewać fałszywie kuplety; przy szóstym Lasota wpadł na zwierzenia erotyczne, a Adam klął po angielsku. Aleksander się trzymał tęgo, ale mu oczy błyszczały i gwizdał pieśń Sokołów, siedząc konno na krześle.
 Na to wszedł lokaj i oznajmił:
 — Panna hrabianka prosi panów do salonu.
 — W tej chwili służę! — odparł Lasota, zerwał się, trafił na otomanę i tam pozostał.
 — Powiedz pannie hrabiance, żem wyjechał do Małym — rzekł Adam.
 — I ja także! — wyszeptał Lasota.
 Aleksander wstał.
 — A że ja się lękam także pojechać do Małyń, zmykam!
 — Poczekaj, przeprowadzę cię! — ofiarował się Adam, ale daremnie usiłował wstać, więc zaczął kląć dalej.
 Zostawił ich tak Aleksander i wyszedł do przedpokoju, gdy mu lokaj otworzył drzwi do salonu, a w progu ujrzał hrabiankę.
 — Ach, więc pan jest jeszcze! Proszę, mam do pana interes i prośbę.
 Wszedł do salonu. Podniecony był, ale zupełnie przytomny, tylko śmiały bezmiernie. Zły moment wybrała hrabianka.
 Gdy usiedli naprzeciw siebie, wskazała na świeże gazety.
 — Czy to pan się tak pojedynkował po szalonemu?