Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/144

 — Oho, a cóż było z pannę Reginą?
 Uśmiechnął się tylko i dyskretnie odpowiedział co innego.
 — Zaproponował mi świetny interes. Chce mi oddać trzydzieści morgów przygotowanej roli pod buraki na wiosnę.
 — I po tę rolę pan dzisiaj tam już leci. Ej, panie Aleksandrze!
 Tu Adam Kalinowski czytać skończył, wstał i wyciągnął do niego rękę.
 — Sprawiłeś się tak correct, jak tylko można. Winszuję i dziękuję ci, kuzynie!
 Uścisnęli sobie prawice. Aleksander spoważniał.
 — Tylko niech pan mnie nie posądza o chęć narzucania się z pokrewieństwem. Nie byłem w życiu nikomu ubogim kuzynem, plamą w salonie, a „żeną“ przy prezentacji i nie będę. Opowiedziałem, jak się rzeczy miały i zmykam.
 — Ale mnie pozwolisz za krewnego cię uważać?
 — Jeśli będzie chodziło o jakąkolwiek usługę zawsze będę gotów!
 — No, więc proszę do moich apartamentów: Zapijemy tę sprawę.
 — Doprawdy, nie mogę dzisiaj! Obiecałem się w Zabrańcach.
 — Starszemu w rodzie należy przed żydem pierwszeństwo.
 — Ale tam jest panna Regina! — zaśmiał się Lasota.
 — I ta będzie cierpliwie czekać.
 Pociągnął go za sobą, rozsiedli się w gabinecie, przyniesiono omszoną butelkę ze sławnych piwnic Zborowskich i Adam pierwszy kieliszek wzniósł.
 — Na twoją pomyślność, kuzynie!