Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/53

 — Do ukończenia sprawy, pan Bielak rzeczy i dobytek Szczepańskiego zatrzyma — tak przykazała policya i tak chce prawo — jako on niema nikogo z rodziny — ni krewnych.
 — To i klaczy kupić nie można! — spytał obojętnie chłop. — A ta mi ją wczoraj sprzedawała. A ja durny uwierzył!
 — Nic nie wolno ruszyć. Ze dworu fury przyjdą po te graty, i tam je przechowają! A ta jakie prawo ma! Chce ukraść i przepić z sołdatami — a policya będzie się do nas czepiać! Won, wywłoko!
 — Bo i prawda! — mruknął chłop, zawracając klacz.
 Pokotynka popatrzała po gratach, po całem obejściu, i pobiegła na drogę ku miasteczku.
 Musiała dostać się do Szczepańskiego, by jej dał upoważnienie do zabrania gratów.
 Ptakiem leciała, ale gdy stanęła przed domem stanowego było południe, i stróż ją objaśnił, że więźnia już dawno poprowadzono na stacyę kolei. Chciała za nim lecieć, ale stóż ją zatrzymał:
 — Durna ty, toć maszyna już poszła. Piechotą parowóz zgonisz! Idź, proś pana Bielaka — może ci co poradzi. Skończyło się, Pokotynka, twoje panowanie!
 Zawahała się chwilę, i pobiegła do dworu.
 Zmęczona była, głodna, przemoknięta do nitki — ale nic nie czuła. Równie jak ona głodny i mokry pies dreptał za nią. We dworze nie zastała Bielaka, Towarzyszył pannie Jasińskiej na pogrzebie.
 Pokotynka usiadła na progu, i czekała.
 Zmierzch padał, gdy wreszcie Bielak się zjawił.
 Spojrzał na nią, i stanął.