Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/160

dwa tygodnie. Kałaur doglądał siewów — był cały dzień na łanie — spotykali się zaledwie wieczorem u wieczerzy — i zmęczeni, zasypiali wnet potem.
 Szczepański nosił wciąż swe stare łaty, które od roboty rozpadały się w strzępy. Łatał je sam, i zeszywał jako tako — jedyną koszulę prał pokryjomu nocą — co soboty, a Kałaur jakoś nie śmiał ofiarować mu odzieży i bielizny, taką hardość czuł w nim i dzikość.
 W przeddzień Narodzenia Matki Boskiej siedzieli tak obadwa przy wieczerzy, gdy drzwi skrzypnęły — i weszła Magda. Stanęła w progu sekundę i skoczyła do Szczepańskiego — do kolan mu przypadła, ramionami objęła.
 — Jesteście, panie. O Jezu! — wyjąkała głosem aż łzawym od szczęśliwości.
 Jego aż poderwało coś, za głowę ją oburącz objął, do siebie przygarnął i wnet się opamiętał, usunął, jakby przerażony tym wybuchem.
 A Kałaur się zerwał.
 — Magda, skądeś? Sama? Gdzie Jasiek? Żyw?
 — Jakże — toć żywię ja. Byłabym to na święcie bez niego — odparła, podnosząc się z ziemi, i ucałowała ręce ojca.
 — Takeś mnie zostawiła — i tyle czasu, bez wieści! Boga ty w sercu nie masz. Sam jestem, samiutki — i ciotki już niema!
 — Musiałam odejść, tatusiu — wy wiecie, że musiałam.
 — I nie wróciłabyś do mnie — ino do niego! Mówiłem wam, że przyjdzie — zwrócił się do Szczepańskiego.