Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/140

 — Na, czego ty? — zagadnęła mrukliwie żydówka.
 — Po drodze wstąpiłam. Dajcie co zjeść!
 — A pieniądze masz?
 — Jałmużny nie proszę. Dajcie bułkę, mleka, śledzia i wódki kieliszek i weźcie pieniądze.
 Usiadła na ławce przy babie, dobyła szmatkę z miedziakami.
 Tedy stara przemówiła:
 — Daj, potrzymam ci dziecko. Z daleka idziesz?
 — Z daleka. Trochę zbłądziłem i zapóźniłam się.
 — A dokądże idziesz?
 — Za służbą. Z dzieckiem przyjąć nie chcą.
 — A mąż gdzie?
 — Do wojska wzięli. My batraki. Ziemi ani chaty niema — służyli.
 Baba wzięła dziecko na ręce wpatrzyła się weń — i poczęły jej z oczu padać łzy. Stara była, obdarta, chuda, sakwami obwieszona, snać żebraczka.
 Jasiek się rozbudził, rozglądał się, rad z ciepła, wydobył się ze szmat, coś bełgotał i uśmiechał się.
 Stara huśtała go, dobyła z sakwy kawałek cukru, dała w rączkę, po twarzy latami i troską zoranej biegły łzy rozczulenia.
 Magda grzała mleko na piecu i sama jadła.
 Kieliszek wódki rozgrzał ją i dodał mocy — z wilczym apetytem gryzła śledzie i chleb, dzieląc się każdą skibką z psem.
 Potem nakarmiła dziecko i zajęła się swem obuwiem. Chciała je jako tako powiązać, ale przekonała się, że były zdarte zupełnie.
 — Nie masz zapaśnych? — spytała baba.
 Potrząsnęła głową.