Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/82

 — Nie zajmują się handlem?
 — A żydzi!
 — Nie uprawiają przemysłu i rzemiosł?
 — Nie. Żydów i na to wystarcza.
 — No, to wybór karyery niezbyt urozmaicony. Generalne powołanie na rolników, i basta.
 Zaśmiał się Kostuś, śmiał się i Różycki, wcale nie wesoło jednakże. Panna Felicya wtrąciła praktycznie:
 — Nieco posagu i nam zdałoby się: kupilibyśmy sąsiednią fermę. Chłopiec musiałby w domu siedzieć, gdyby miał na trzech roboty.
 — Bardzo cioci jestem obowiązany, alem zupełnie ze swojego funduszu i zajęcia zadowolony.
 — Wierzę. Trzy ćwierci czasu spędzasz na bałamuctwach; oho! ale to się skończy, bądź pewny. Ojciec i ja zechcemy nareszcie spocząć. Ach, przecie widzę las nietknięty! Jakże tu pięknie!
 — To już Rogalskie bory.
 — Z pana bardzo zacny gospodarz.
 — Przecie odkryłaś pani we mnie przymiot. T ak, lasy to moja słabość. Kocham je.
 Spojrzał po odwiecznych drzewach z uśmiechem czułym i jął pojedyncze gatunki i wartość ich wyliczać Kostusiowi.
 Posuwali się raźno naprzód, w cieniu przepysznym, pełnym świeżych woni żywiczych i świergotu ptasie-