Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/17

wnych pełno w pobliżu. Wszystko to już sobie w domu ułożyłam, i tak będzie, zobaczysz!
 — Może mi już ciocia i żonę wybrała! — za śmiał się Konstanty.
 — Żartuj zdrów! A pewnie, wybrałam jakoby. Ożenisz się albo z jaką Stocką, albo Zawirską.
 — A to czemu?
 — Bo widzisz, w tych rodzinach jest zawsze pełno panien i ładnych.
 — A jeśli odstąpili od tej tradycyjnéj cnoty i znajdziemy samych chłopców?
 — Nie może być! No, to są jeszcze Wojniczowie, Janiccy! Nie będzie z tém kłopotu.
 — A chociażby, to zawsze pozostanie nam ucieczka do sąsiadów Tirardów. Ciocia pogodzi się z Klarą Tirard i będzie kwita.
 — Za nic! — zawołała, czerwieniejąc z zapału. — Francuzicy u nas nie będzie! Nie wspominać mi téj sroki, bo mi się żółć obrusza! Prawda, dla niéj pracowałam! Akurat!
 Chłopak śmiał się swobodnie.
 — To mi ciocia wreszcie nie pozwoli zakochać się nawet bez upoważnienia swojego.
 — Tutaj pozwolę, pozwolę! — odparła — tutaj przecie swoi. Tam, za morzem, tylko szmatek był nasz, a reszta cudze; tu zaś, patrz! ot tak wszystko, co spojrzysz okiem, to swoje.