Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/123

 Janek przykucnął na ziemi i jął próbować obuwie.
 — To starszego panicza, nie pasuje; to młodszego, ej, nie; to panienki, daleko. Ot, jest, akuratnie takie!
 — A to czyje?
 — Te u jasnej pani stały przy łóżku.
 — Co? Moje pantofle ranne! Pokaż! Także gadanie! Miałam je wczoraj na sobie!
 — Otóż to, to jasna pani i wstąpiła przez zapomnienie! — odparł Janek z głupia frant.
 Pani Zofia osobiście zmierzyła ślady i podniosła się cała czerwona.
 — To jest coś okropnego! — zamruczała. — Miałam je wczoraj na sobie. Nic nie rozumiem!
 Nikt nie wydał Jadwisi. Wszyscy hamowali śmiech, a panna Felicya zakończyła pojednawczo:
 — Wprędce inne drzewa dojrzeją, będziesz miała obfitość owoców; pewien procent trzeba zawsze oddać wróblom i psotnikom. Dziękuj Bogu, że nie miewasz szarańczy.
 — O, mam ją, mam! — mruczała gospodyni, patrząc z ukosa na Stefana i Jadwisię i obmyślając w duchu zemste i karę.
 Wrócono do domu. Po drodze Różycki rzekł do synowca:
 — Cóż, Adasiu, ruszamy po obiedzie?
 — Jak stryj chce.