Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/122

w głąb ogrodu, zkąd rozchodził się dyszkancik pani Zofii, mocno rozsierdzony.
 Od dworu już Janek, lokaj, biegł, niosąc w pole pęk różnego obuwia.
 Mijając, spytała go Jadwisia:
 — A te wziąłeś?
 — O jéj, same pierwsze! — odparł, śmiejąc się z porozumieniem.
 Czereśnia wzmiankowana, najwcześniejsza, widoczna była z daleka.
 Przed kilku dniami pani Zofia, aby się ustrzedz żarłoczności dzieci, kazała ją wkoło osypać piaskiem, który sama zagładziła starannie, poznaczywszy tajemniczo.
 Dziś nic z tego nie było. Piasek był najbezczelniéj zdeptany, na drzewie żadnego owocu.
 Miotała się pani Zofia w bezsilnym gniewie.
 — Niech-no poznam, czyje to ślady, a pokażę władzę. Osiekę własnoręcznie przy wszystkich. To pewnie ty, błaźnico! Przyznaj się zaraz!
 — Nie! — ruszyła ramionami Jadwisia.
 Panna Felicya była przerażona okropnie, Różycki tak ubawiony, że aż dobył binokle i przez szkła obserwował ślady.
 — Niezła nóżka, a co za fason obuwia! Paryzkie, dalibóg, paryzkie! — mówił, mierząc laską stopy ogromne, szerokie, niezdarne.