Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/233

 Proboszcz dawał mu instrukcje i polecił pomagać Rafałowi, a młody człowiek tymczasem do płotu podszedł i gdzieś w dal spoglądał.
 — Możemy wracać, synu! — wyrwał go z zadumy głos.
 — Zostanę tutaj. Jutro do was wstąpię po datę śmierci i imię tego starego. Dziś mam dosyć tej historji.
 Pozostał o płot wsparty i nieruchomy, jak karjatyda, godzinę przeszło. Leonka ukazała się znowu na drodze z powrotem. Wówczas on się poruszył i wyszedł z cmentarza.
 Spotkali się znowu.
 Ona, zaskoczona nagle jego widokiem, pobladła i obejrzała się, jakby szukała księdza. Potem zapanowała nad wzruszeniem i spytała swobodnie:
 — Dokąd pan idzie?
 — Przed siebie.
 — To może być bardzo daleko. Ja zaś po matkę, a potem do domu na obiad. Po południu przyjmuję chorych u siebie. Może i pan zechce sobie przypomnieć dawne czasy i u stołu naszego znowu zasiąść?
 — Dziękuję. A da mi pani tyle, żeby mój głód nasycić, pragnienie ugasić?
 Popatrzyła na niego bardzo smutno i łagodnie.
 — Dałabym wiele, żeby pan był innym.
 — Jakto inny?
 — Chciałabym swego mistrza za ucznia teraz mieć. Tyle rzeczy poznałam, o których pan pojęcia nie ma, a które takie dobre są, tyle szczęścia dają!
 — Niech pani spróbuje.
 — Pan żartuje?
 — Nigdy.
 — Spróbuję zatem.