Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/160

 — Pójdziemy może razem! — rzekł Rafał.
 — Razem? Dokąd? — zagadnął Adam.
 — Het! — Ręka Radwana wskazała przed siebie. — Pójdziemy, jeżeliś wart, by cię zabrać z sobą! Dokąd? Śmieszny jesteś. Dopóki myśli stanie i aż rękoma nie uchwycimy skłonu widnokręgu!
 — Żartujesz, czy mówisz prawdę?
 — Ja nigdy nie żartuję.
 — Więc jakże? A twoje studja filozoficzne?
 — Do djabła. Skończony mój z niemi rachunek. Teraz będę żył całą piersią!
 — Więc już znalazłeś prawdę i Boga?
 — A tobie co do tego! — odparł burkliwie Rafał. — W każdym razie znalazłem coś lepszego, niż ty, bo jestem wolny.
 — Każdy wymaga czegoś innego od szczęścia — szepnął Adam.
 Umilkli. Rafał zabawiał się dymem cygara, towarzysz, zapatrzony w światło lampki, rozmyślał.
 Na dworze dzień się już zrobił i bielało niebo nad wierzchołkami starych jodeł, a przez otwarte okno rzeźwiący prąd rannego powietrza wkradał się do izby, chłodząc rozpalone czoło filozofa i zmęczone oczy biednego sieroty. Obadwa czuli, że w doli ich nadchodzi stanowcze rozwiązanie, pełne walk i posępnych dramatów. Jeden się wzdrygał przed bólem i, przymknąwszy źrenice, sen swój młody chciał śnić jeszcze przez chwilę; drugi, podniecony zemstą, chłostałby czas, jak rumaka, byle prędzej mógł dokonać dzieła zniszczenia, byle prędzej dogodzić żądzy, co, jak hydra, piła mu krew, szarpała szponami rozhukaną duszę.
 — Zabawisz długo tutaj? — zagadnął Adam.