Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/52

miało postać fantastyczną: stogi po łąkach, chaty, drzewa, bydło i ludzie. Dość obojętnie mijał Szymon grunty włościan i dopiero na dworskich obszarach począł się z zajęciem rozglądać.
 Zaraz na wstępie wygnał kilku chłopów, pasących woły w koniczynie, potem napędził fornali leżących w gromadzie nad rowem, gdy konie drzemały w pługach, wreszcie niedaleko już dworu spotkał żyda, dzierżawcę jeziora, z ładowną worami furą.
 — Zkądże to tak rano? — zagadnął, zatrzymując go.
 Żyd sekundę się stropił, ale wnet odzyskał rezon.
 — Zkądże? Z młyna? — odparł, zacinając szkapę.
 — Cóż to tak śpieszno?
 — A to pan nie wie, że dziś piątek? Muszę zawczasu być z mąką w miasteczku.
 — To-ście mełli w dworskim młynie, a jedziecie ze dworu. Dziwne wybieracie drogi dla pośpiechu!
 — Miałem interes we dworze, więc wstąpiłem. Czy to pan śledczym tu jest?
 — Nie śledczym, ale dozorcą! A wy zbyt hardo się nie stawcie, i po mąkę do naszego młyna nie wstępujcie! Rozumiecie?
 — Nie, i nie ciekawy jestem. Droga każdemu służy i stoi otworem, a za pieniądze kupić każdemu wolno. Kupiłem, więc to moje.
 Po zuchwalstwie żyda Szymon zrozumiał, że jeśli nawet wiózł kradzione, to sprawa była zagmatwana