Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/50

nawet nie udając, że wierzy w jakąkolwiek z ich strony życzliwość.
 Siedmiu ich było, osiadłych na rubieżach borów; ze wszystkich najsprytniejszym był Onyśko, chłop jak dąb, patrzący chytrze, rudy jak lis, silny jak niedźwiedź.
 Ten od trzech lat wywijał się zręcznie kontroli z wszelkich podejrzeń, umiał się wykręcić i potrafił dogodzić nawet wymagającemu Szymonowi.
 — Dziki stoją w Krasnem? — badał go pierwszego leśniczy.
 — Stoją, panoczku. Jest tego sztuk siedem!
 — Sarny widziałeś?
 — Widział, jedną onegdaj wilk zadarł.
 — Alboś sam sprzątnął dla żyda z Jeziora!
 — Bodajem zczerniał, jak ta ziemia, jeślim kiedy ze strzelbą wyszedł z chaty.
 — No, nie zaklinaj się. Strzelbę i teraz masz na plecach, a ta ziemia, na której stoisz, to jest malowana podloga. Żyd z Jeziora bywa u ciebie, po co, pytam? Co to za konszachty?
 — Raz wstąpił, pytał o grzyby! Jak Boga kocham, ja pierwszy stryczek-bym jemu podarował.
 — A Hipek z Dubinek także po grzyby do ciebie wstępuje?
 — Hipek także raz wstąpił, chciał pożyczyć prochu. Wygnałem go, zwymyślawszy, ile wlazło. Na co mnie kompania? Tyle roboty!