Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/194

 Wtedy ujrzała też raz pierwszy Nika, że i Sokolnicki umiał się śmiać.
 Stał przy zabitym niedźwiedziu i nogą go trącał, a obok niego stał Hipek, patrząc żałośnie na szczątki swéj rusznicy.
 — Czém ja panu się odwdzięczę! — wołał Zagrodzki, wyciągając do bohatera ramiona.
 — Niema za co, panie, doprawdy niema za co! Szymon był obok, nic-by się pannie Weronice nie stało złego. Niedźwiedź myślał o ucieczce, a nie o napaści. Nawinął mi się pod strzał, i tyle! Ale gdzie reszta, gdzie psy, gdzie naganka?
 Odpowiedź przyszła w tej chwili. Był to nadleśny konno, cały wzburzony.
 — Niedźwiedzica leży w jamie. Nie daje się ruszyć. Co robić? — zwrócił się do Szymona.
 — Daleko? — zagadnął Sokolnicki.
 — Parę tysięcy kroków w głębi.
 — Chodźmy do niéj.
 — Chodźmy — powtórzyła Nika.
 — Nie pozwolę! Nie pójdziesz! Mam jedno dziecko! — zawołał Zagrodzki.
 — To pójdziemy z papą pod rękę — zaśmiała się, ciągnąc go za sobą.
 I poszli wszyscy gromadą, przez gąszcza i wywroty, kierując się na wrzask naganki i zajadłe szczekanie psów.
 Sokolnicki, widząc w oczach myśliwych zawiść