Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/332

 — „Nigdy! Za nic!“ — stanowczo zaprzeczył.
 — „Woli i swobody, włóczęgi i niezależności!...“
 — „Niby ja tego się nie wyrzekłem razem z tamtém. At, illuzye! Zresztą, kto mi zabroni spróbować habitu? A może w nim lepiéj, niż w surducie? Dalibóg, spróbuję!..“
 W téj chwili usłyszał, że pod plebanię ktoś zajeżdża. Rozległy się kroki, potém pukanie do drzwi.
 — „Pewnie ktoś po stryja do konającego! Skoro mam mnichem być, to mu trzeba otworzyć. Tam podobno w nocy wstają na pacierze.“
 Ubrał się i wyszedł do sieni. Proboszcz i głucha kucharka na tak delikatne stukanie mieli słuch oddawna nieczuły.
 Oryż trącił drzwi; nie były nawet zasunięte.
 — Czegóż się dobijasz, kiedy niezamknięte! — mruknął.
 Na jego głos odpowiedziano stłumionym okrzykiem.
 — Oryż! Ty sam! Co za szczęście! Chodź prędzéj!
 Oryż wyszedł. Przed gankiem stał Faustanger. Księżyc oświecał jego twarz, tak bladą, że robiła wrażenie upiora. Dreszcze przerywały mu mowę.
 — Czegoś tu? — spytał malarz, tknięty przeczuciem jakiéjś wielkiéj katastrofy.
 — U mnie w parku leży Osiecki zabity! — wyszeptał Faustanger.