Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/182

 Fink poczuł, że z językiem Oryża trudno stawać do konkursu, więc zmienił rozmowę.
 — Cóż, Osiecki ci się podoba?
 — Ano, żałuję, że nie mam fałszywych asygnat: zaraz-bym to kupił i spalił. A któż „Kult“ nabył?
 — Jakiś zakochany hrabia dla narzeczonéj. Ta twoja Domuntówna ma chyba żydowską krew w sobie. Pieniądze do niéj lgną.
 — A ty-byś chciał, żeby po twojéj krytyce ludzie przyznali ci słuszność? To jest dobra robota, a Domuntówna nie Adamski.
 — Ba, ty to wiesz! — uśmiechnął się zjadliwie Fink. — No, przecie masz wstęp do mnie, jak zechcesz roboty.
 — O, tego się nie doczekasz, żebym ja roboty zapragnął! Zresztą mam teraz poważne zamówienie. Lada dzień wyjeżdżam na Morawy.
 — Po co?
 — Rotmistrz Faustanger powierzył mi odnowienie fresków w swoim zamku.
 — To brat jego klapnął? Fiu! To i Osiecki lada dzień klapnie u baronowéj.
 — I owszem. Może przestanie pacykować takie ohydy — burknął Oryż, wskazując „Salamandrę.“
 Odwrócił się i, nie żegnając Finka, odszedł.
 Pól dnia krążył około mieszkania Magdy, zanim się ośmielił wejść do szkoły Osieckiéj. Dwa tuziny dzieci pisało, a majorowa, dyktując, chodziła wśród