Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/176

sam. Ale służący wytłómaczył, że wszędzie pełno, i że ten pan także lubi milczeć, czytać, pić i palić.
 Faustanger, burcząc jak brytan, wszedł i tonem wcale nieprzyjaznym rzucił zwykłe pozdrowienie:
 — Servus!
 — Servus! — odburknął podobnież Oryż.
 Pierwszego dnia nie rzekli nic więcéj, na drugi — rotmistrz spojrzał na tekę, w której towarzysz coś rysował w przerwie obiadu, i zagadnął:
 — Pan artysta?
 — Uhm! — mruknął Oryż.
 — Może pan rysuje karykatury?
 — Właśnie!
 — Pokaż pan!
 Oryż podsunął mu tekę.
 — Potz Blitz! A toć moja teściowa! — zawołał Faustanger.
 — Bardzo mi przyjemnie, jeśli to panu przyjemnie. Mogę to panu ofiarować na pamiątkę.
 — Zkądże pan tę jędzę zna?
 — Ano, codzień ją spotykam na Rynku w Krakowie.
 Na papierze radczyni była jak żywa. W pelerynce, z torebeczką w ręku, grzebała w rynsztoku, którym wraz z pomyjami płynęły brudne papiery.
 Faustanger się rozchmurzył. Patrzał ze złośliwą radością na rysunek.
 — To pan z Krakowa? — rzekł. — Ano, to pan i moją niby żonę zna. Niech mi pan tę wyrysuje.