Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/239

jak noc ciemna i niepojęta, jak lód zimna. Zamęczyła mnie.
 — Ależ to dla pana wymarzona towarzyszka! Tak długo zajmuje, nie nudzi nigdy.
 — Ona kocha Wiktora!
 — Mówiła to panu?
 — Nie, ale opowiadała mi całe przejście.
 — To dowód, że pana traktuje poważnie.
 — Mówi, że mnie się boi, nie wierzy. At, brednie!
 — Wcale nie brednie! Jesteś pan zazdrosny i zmienny, ma zupełną słuszność. Ale przecie wiem, że lubi pana!
 — Wiesz pani? Dlaczegóż mnie dręczy?
 — Bo pan źle się bierzesz do rzeczy. Weźmiemy ją fortelem.
 Pomyślała chwilę, uśmiechnęła się i zawołała brata.
 — Szymku, czy nie posiadasz zużytej depeszy?
 — Owszem, tę właśnie, w której prosiłem stryja o konie. Oddano mi ją na stacji, prosząc o wręczenie w Rogalach.
 Podał ją siostrze.
 Weszli tymczasem do domu.
 — Rito, dzieci! — wołał pan Erazm ze swojego pokoju.
 Chłopcy poszli do niego, Rita i Kostuś pozostali w salonie, pochyleni nad stołem, coś pisząc i szepcząc.
 Gdy po chwili przeszli i oni do pokoju chorego, Jamont był po swojemu wesół i niefrasobliwy.
 — A witaj, witaj! — wołał doń pan Erazm. — Cóż, zapalasz pochodnię hymenu? Opowiedz mi oświadczyny. Pamiętasz, że obiecałeś? Zapowiedzi już wyszły?
 — Ale gdzież tam! Nikt mnie nie chce.
 — Gadasz! Przecie się rozmówiłem z panią Heleną
 — To i cóż z tego? Zmieniła swój projekt!
 — Jesteś ciemięga!
 — Prawdopodobnie, ale obmyśliłem z panną Ritą szturm ostateczny.