Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/238

 — Nic jej nie brakuje! — odparł burkliwie.
 — Czemuż jej pan z sobą nie przywiozłeś?
 — Nie chciała. Namawiałem, ale to takie fanaberje! — ruszył ramionami.
 — Panowie jechaliście razem?
 — Nie! — odparł Konstanty chmurny. — Przyjechałem z miasteczka pożegnać państwa.
 — Co? Odjeżdżacie już zupełnie.
 — Tak! Za tydzień.
 Chciała go o coś spytać, ale się powstrzymała przez wzgląd na świadków.
 Zbliżyli się do bramy i pierwsza rzecz, która im wpadła w oczy, była klacz chuda, zatarta, skurczona, przy płocie. Miała na łbie uzdeczkę parcianą, a zamiast siodła worek z plewą, przytwierdzony sznurkiem.
 — Co to za straszydło? — zagadnął Szymon, wchodząc w rolę gospodarza.
 — To kobyła naszego felczera, Symchy — objaśnił Stefan. — Mama ją zajęła w szkodzie, a ja wykradłem z chlewka i tu przypędziłem. Bestja trzęsie okropnie.
 — To jednak dziwne istotnie, że Jadwisia nie przyjęła propozycji jazdy! — zaśmiała się Rita, a za nią wszyscy, nawet Adaś.
 Stefan się zdziwił.
 — Bo to ona nie jeździ na każdym koniu oklep? Tylko się przed wami przyczaja!
 — Enfant terrible! — szepnął Szymek, patrząc na przyszłego szwagra z uśmiechem.
 Rita trochę pozostała wtyle i skinęła na Kostusia.
 — Cóż? Skończone? — zagadnęła.
 — Tak! — odparł posępnie. — Odjeżdżam samotny.
 — Oświadczyłeś się pan?
 — Sto razy, i ciotka prosiła, nie chce!
 — Nie kocha pana?
 — Bo ja wiem? Widujemy się codzień. Czasami zdaje się dobra, wesoła, patrzy, że aż mi serce omal nie wyskoczy, słucha i pyta z zajęciem. Nazajutrz