Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/201

 — O, nie, mam tego dosyć!
 — Wyglądasz struty. No, chodź do mnie, odpoczniesz.
 Byli przy progu, gdy naraz dwa zgiełki się podniosły. Jeden pochodził z dalszych stancyj, a epilogiem jego było ukazanie się kandydatki na klucznicę do Zawirskiego, którą wyrzucał za drzwi czarny faktor, gdy jej towarzyszka coś dowodziła żywo, a kilkoro młodzieży śmiało się homerycznie. Drugi zgiełk powstał u graczów i górował nad nim bas Zygmunta.
 — Trzysta tysięcy djabłów! Spółka, to spółka! Boisz się stracić, to zabieraj swoje i idź mi z oczu, bałwanie! A ty, Wiktorze, nie przekreślaj swoich rachunków, bo ci je na łbie skopjuję!
 — Reguła każe zmieniać karty! — krzyczał Józef.
 — Reguła każe płacić przegraną, a ja mam pełną torbę twoich kwitków! Ty się nie odzywaj!
 Józef schował się za plecy Wiktora, który zgrany był i wściekły.
 — Ja nie mogę grać w takiem towarzystwie! — syknął.
 — Nie możesz, to marsz!
 I Zygmunt, porwawszy swój but, fabryki Szmula z Pryskowa, cisnął nim na kuzyna.
 Ten się uchylił i Józef dostał obcasem w nos tak gwałtownie, że aż mu się krew rzuciła.
 — A to co?... — wybełkotał oburzony.
 Zygmunt obejrzał się i rzucił mu pięciorublówkę.
 — Na, masz na plaster!
 Chwila ciszy, a potem śmiech ogromny pokrył cały wypadek.
 — Och, czemu ja tam nie stałem! — rzekł żydek lokaj, podając Józefowi miskę z brudną wodą.
 — Chodźmy! — rzekł Różycki, przełykując ślinę, jakby go zanudziło nieznośnie.
 Kostuś bez ceremonji splunął.
 Na progu pan Erazm raz jeszcze spojrzał na towarzystwo i rzekł głucho:
 — Oto masz, jak wygląda lew w sieci.