Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/202

 Przecisnęli się przez tłok na korytarzu i odetchnęli wreszcie w mieszkaniu Różyckiego.
 — Czy się zgrałeś, żeś taki osowiały?
 — Nie, ale odnalazłem swoją wdowę!...
 — Czy chcesz, abym się za ciebie oświadczył?
 — Nie, nie chcę tej kobiety! Wiktor tam do niej idzie dzisiaj na kolację. Już posyłał na zwiady Józefa.
 — Idzie, a przyszedł, a był, to jeszcze różnica. Zresztą, jeżeli kobiety nie chcesz, to poco się alterujesz? — dodał drwiąco.
 — Bo panna Rita mi ją wmawia
 — No, to i wmówi, bądź pewny! Czemuż więc tu siedzisz? Idź, odnów znajomość i uprzedź Wiktora!
 — Kiedy ja jestem pewny, że ona go kocha!
 — Ładny gust, ani słowa!
 — A pan już dzisiaj do panny Stefanji nie wstąpisz?
 — Nie. Mam kompromis, sprawę pani Zofji i historję z bykami. Idź sam, chłopcze, i zdecyduj się wreszcie na którą, bo mi już panna Felicja poleciła oświadczyć się za ciebie Janickiemu.
 — Nie, nie chcę, żadnej nie chcę!
 — Żadnej nie, ale jedną wybierz. Ledwie umitygowałem twoją opiekunkę i wyprosiłem tydzień zwłoki.
 — Otóż to, że ja i ciotki się boję, więc zostanę u pana i posłucham kompromisu.
 — Nie wiele się zbudujesz.
 Różycki ustawił wokoło stołu krzesła, wyszukał kałamarz, rozłożył papiery i usiadłszy, dumał ciężko, zapewne nie nad własnemi biedami.
 W tej chwili wsunął się do izby i stanął u progu stary szlachcic w starej kapocie. Trzymał się pochyło, zbiedzony, pokorny, raz wraz spoglądając zpodełba i wyłamując palce ze stawów.
 Różycki się nań obejrzał.
 — A, jesteś Mancewicz. Dobrze!
 Ton był niezbyt uprzejmy; szlachcic westchnął.