Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/198

 Odprowadził go na stronę.
 — Mój drogi, pożycz mi sto rubli na minutę.
 — Dobrze, ale rozpłacisz się i pójdziesz do mnie spać. Zamkną cię na klucz.
 — Nie żartuj! Nie mam czasu, właśnie mi zaczęła karta iść.
 — No, to nie dam!
 Odwrócił się do niego i zbliżył do Stefana.
 — Poszedłbyś, chłopcze, na rzekę i pomógł paniom wiosłować. Wybierają się na spacer.
 — Co ja tam będę z babami robił! — mruknął Stefan, biorąc nową harmonję od żyda handlarza.
 Po chwili jednak dodał:
 — Jabym poszedł, ale boję się panny Rity; ona się ze mnie śmieje!
 — Przywidziało ci się coś. Owszem, bardzo cię lubi.
 — Albo to prawda? — mruknął nieufnie dziki chłopak.
 W tej chwili drzwi się otwarły i ukazała się w szczelinie głowa Adasia.
 Zajrzał dwa razy, zakrztusił się i cofnął; nareszcie przemógł się i wszedł.
 Miał minę zakłopotaną, ale spostrzegł Konstantego, stryja i nabrał odwagi.
 — Wszelki duch Pana Boga chwali! I ty tu? — zawołał Różycki.
 — Ach tak, stryju, panie mnie przysłały!
 — Ślicznie, ślicznie, zaczynaj służbę, rekrucie! A czegóż panie chcą?
 — To panna Jadwiga...
 I chłopak oblał się szkarłatem na uśmiech stryja, zająknął się, ale już jego ucho muzykalne posłyszało fałsze harmonji i zbliżył się do Stefana.
 Zatrzymał się jednak i wrócił do stryja.
 — Ależ ja z pośpiechu nie przywitałem się z gospodarzem lokalu! Powiedziano mi, że Stefana tu znajdę, a nie spytałem, czyj to numer.
 — I ja nie wiem, i nikt z gości zapewne. Nie staraj się i ty dowiadywać, bo nie dowiesz się do jutra.