Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/106

zasadę: jesteś bydlę, używaj — lub: jesteś bydlę, pracuj, żeby zebrać miljony! Ja lubię tylko Włochy i południowe Niemcy.
 — Alboż człowiek nie bydlę, choć do tego przyznać się nie lubi! — zaśmiał się Kostuś. — Włochy i Niemcy znam tylko z okna wagonu.
 Spojrzał ku drzwiom i powstał, bo do pokoju weszły dwie panny.
 Starsza miała postać i ruchy królowej, młodsza naśladowała strojem i ułożeniem pastereczkę z Arkadji. Obie były przystojne, delikatne, bardzo elegancko ubrane.
 Znowu chwilę trwało zamieszanie powitań i już wszyscy w komplecie obsiedli salon, którego punktem głównym był fotel z panią domu, a zakończeniem grupa trzech młodych ludzi u okna.
 Pan Józef motylkował od grupy do grupy.
 — Grywasz w karty? — zagadnął Kostusia.
 — Nie mam o nich pojęcia.
 — Nauczymy cię! Bo i cóżbyś tu robił? My wieczory spędzamy przy zielonym stole. Czemże się u was zabawiają?
 Nie dosłuchał odpowiedzi. Przez salon przechodziła właśnie osoba w popielatej sukni, niepozorna, pobrzękując kluczykami. Pan Józef poszedł za nią śpiesznie do jadalni, skąd rozległ się brzęk porcelany i szkła, zwiastujący przygotowania do herbaty.
 — Kto to jest ta dama? — zagadnął Kostuś Wiktora.
 — To panna, zajmująca się apteczką; szpetny grat! Już to ojciec nie ma gustu.
 — A ta druga, co haftuje?
 — To lektorka mojej matki; straszydło!
 Kostuś spojrzał na dwie swoje kuzynki i mocno się zamyślił, czem też one się zajmują?
 — A ty pracujesz z ojcem? — zagadnął.
 — Nie — ruszył ramionami Wiktor. — System ojca nie podoba mi się, zresztą za stary jestem, żeby kogoś słuchać. Nie cierpię być pod kuratelą i pracować jak sługa. Na oficjalistę nie jestem urodzony.