Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/198

 — Nie wybiera się do nas?
 — Owszem, mówił, że w przyszłą sobotę chłopski przyświątok. Przyjedzie na kaczki.
 — A dobrze, bo chłopi do łańcucha nie pójdą — to będę wolny. Ot, Wicku, z Hryncewiczem to się nagadacie i zabawisz. On to gada, jak woda płynie po potoku i polityką się zajmuje.
 — Kto to taki?
 — To nasz sąsiad i przyjaciel od dziecka.
 — Rada gęba, jak pan śpi — mruknęła Zubowiczowa.
 — A taki i siostra jego lubi.
 — At, bawić go nie trzeba, to i dobrze.
 — Proszę mamy — wpadła zdyszana Irenka — Makarowa mnie woła do roboty, bo Mikita suma przyniósł. Jak koń, taki wielki! Pewnie żandarma zjadł i buty znajdziemy w brzuchu!
 — Idź spać! Obejdzie się bez ciebie.
 — A mnie wolno tego potwora zbliska zobaczyć? — spytał Grzegorzewski.
 — Chodźmy! Zobaczysz Makarową — rzekł Hrehorowicz.
 Kuchnia była opodal, niska chałupa, przed którą zastali już zebraną całą czeladź, gapiącą się na olbrzyma wodnego. Niemy rybak już go rozpłatał na terenie i wielkie połcie mięsa soliła w dzieży kobieta drobna, sucha, w czarnej chustce na głowie i prostym chłopskim stroju.
 — To Makarowa — rzekł Hrehorowicz do kolegi.
 — Dobry wieczór pani — ukłonił się jej Grzegorzewski.
 Podniosła nań oczy małe, siwe, dobrotliwe, i uśmiechnęła się.
 — Dobry wieczór. Ale ja nie żadna pani, ta prosta baba, Makarowa. Pan to pewnie z Polszczy?
 — Z Warszawy. Kolega mi opowiadał pani bo-