Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny Bóg.djvu/114

 Świda odetchnął. Socjalista spostrzegł to i zaśmiał się.
 — Jakże ci życie miłe, że o nie tak dbasz — zauważył ironicznie. — Uspokój się, nie spotkamy się więcej. Dziękuję ci za gościnność.
 — Gdzież idziesz, Gregor? Zostań. Jam cię urazić nie chciał. Ostrzegłem tylko!
 — To dosyć! Zresztą ty już kobietę wplotłeś sobie do żywota. Kobieta daje mężczyźnie tchórzostwo i słabość. Tyś się już tem stał. Ano, żyj zdrów dalej, produkuj dzieci na sołdatów swemu katowi, niech mu twa ziemia daje wszystkie plony, a ty pracuj dlań, straw życie.
 Odwrócił się od Świdy i gwiżdżąc, począł zbierać swe papiery ze stołu. Złożył je w torbę i na piersi ukrył, potem się przebrał, paląc papierosy i pijąc mocną herbatę, doczekał zmierzchu.
 Wtedy tłomoczek swój zarzucił na plecy, dłoń Świdy w milczeniu uścisnął i wyszedł, słowa nie rzekłszy.
 Doktór niespokojny za nim podążył.
 — Gregor, konia ci natychmiast podadzą! Odprowadzą cię, gdzie chcesz!
 — Mam ja tutaj sto koni i tyluż ludzi! Dziękuję ci, jestem wśród swoich!
 Zaśmiał się szyderczo i skręciwszy około domostwa, wszył się między mieszczańskie zagrody.
 W pierwszej chwili Świda zmartwiony był i dotknięty tem rozstaniem. Czuł, że Gregor z urazą odchodził i że go trzeba było zatrzymać i przejednać. Czuł też, że o odwiedzinach tych prawdę po-