Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/38

 — Ale co się pali, Lwie? — zawołała księżniczka Iza.
 — Tego nie wiem, ale możemy posłać na zwiady, jeśli cię to zajmuje. Siła!
 Kozak na dźwięk głosu pana oprzytomniał.
 Zbliżył się, lecz ani giął się w ukłonie, ani w oczy patrzył. W jasność tę wbił wzrok i myśl.
 — To pożar? — zagadnął Lew.
 — Pożar — odparł głucho.
 — Gdzie?
 — W Krasnych Sadybach, miłościwy kniaziu.
 — Skądże wiesz?
 — Bo tam moja chata.
 — Więc to wieś?
 — Wieś, miłościwy kniaziu; wieś wasza, na drodze do Czartomla.
 — Nie będziemy zatem mieli żadnego osobliwego widoku — zauważyła księżna Idalja. — Te lepianki ich palą się prędko i nisko.
 — Wieś się pali! — zawołał baron. — Jabym je wszystkie popalił, bo są szpetne, brudne i psują najpiękniejszy krajobraz.
 — Masz słuszność, baronie. Chłopi zresztą tak przywykli do życia na powietrzu, że im strata tych dymnych nor wyjdzie chyba na pożytek — dodała panna Lawinja.
 — To tak poetycznie być musi zasypiać pod cieniem drzew, przy śpiewie słowików — rzekła księżniczka Iza.
 — Czy pani raczy przyjąć odemnie ten bukiecik? — szepnął jej Maszkowski podając wiązankę pomarańczowych kwiatów. — Niech pani mnie uszczęśliwi.