Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/36

 — That’s! — odparła, naśladując jak mogła jego ton księżniczka Lawinja.
 — Słowo daję, awantura! — wołał laureat, biorąc wonną nagrodę i oglądając się wkoło, jakby pytał o radę, co ma z tym fantem zrobić? — Moją siwą hunterkę nazwę na pamiątkę: «Fleur d’orange». Słowo daję!
 — Ten wyrok się nazywa: Honneur à la simplicité! — wtrącił baron w ucho Lwa.
 Panna Lawinja bawiła się wyśmienicie.
 — Cóż pan teraz zrobisz ze swym bukietem? Czy także dostanie się klaczy?
 Hrabia oprzytomniał, zamrugał oczyma i począł składać porządnie kwiaty.
 Miał już cel dla swego fantu, wyglądał uszczęśliwiony.
 Noc tymczasem otuliła mrokiem gąszcze parku, puszyste murawy, a fontannę przeczuć tylko można było po monotonnym srebrnym szeleście.
 Pałac i taras, gdzie się bawiło świetne grono, królowały nad łagodnemi stokami góry. W dzień roztaczał się stąd bardzo daleki widok; teraz mrok wszystko pokrył i tylko na tle owem szarem występowała od niejakiego czasu dziwna jasność, zabarwiając wysoko niebiosa.
 Księżniczka Iza pierwsza ją spostrzegła.
 — O jak pięknie księżyc wschodzi! — zawołała.
 — Ach, prawda! — potwierdziła księżna Idalja. — Votre bras, książę Leonie. Nudzi mię to długie stanie. Przejdziemy się trochę i przyjrzymy tej nowej dekoracji.