Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/314

 — Profesor zapewne zapomniał o obiedzie — a Grzymała zajęty — odparł spokojnie.
 — Tam, tam! Lari, fari! — śmiejąc się zawsze, rzekła.
 — Ciotka zapewne zmęczona drogą? — spytał grzecznie, czując, że całkiem stracił wprawę do banalnej rozmowy.
 — O nie. Męczy mię tylko siedzenie na miejscu. Na wyraz: «u siebie w domu» — dostaję spazmów.
 — Sądzę, że ciotka owych spazmów nigdy nie doświadcza.
 — Ach, nie! Bronię się, ile mocy. Powiedz mi, jak możesz dobrowolnie zostać więźniem?
 — Będąc poniekąd w tem położeniu, czuję się szczęśliwym.
 — Ach ty! Twoje więzienie ma szczególne warunki.
 — Zapewne — odparł poważnie — nie mam czasu zastanawiać się, żem więzień, ani czasu nudzić się.
 — Podobno wyrosłeś na ideologa. Reformujesz ludzkość.
 — Dotąd zaledwie zreformowałem siebie. Idee moje nie są też logos, ale czynem. Czyż jednak świat raczy się mną zajmować?
 — Ależ mój drogi! O nikim i o niczem innem mowy niema. Tu es la fable du monde.
 — Doprawdy! Co za łaska! Ja, przyznaję, nigdy o nich nie myślę. Jestem niewdzięczny — odparł szyderczo.
 Spojrzała na niego urażona.
 — Ba! — odcięła — kto jest zajęty ludzkością,