Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/149

 — Ty sam, gdy się zastanowisz. Jeżeli nie spełnisz mego rozkazu — jutro dziewczyna wyjedzie stąd, wypędzona przezemnie, wobec całego dworu.
 — Pojutrze poproszę rodziców o jej rękę.
 — Której ci odmówią bez mego zezwolenia. — Chyba się ona z tobą wykradnie, jak awanturnica.
 A w takim razie — bon voyage.
 Wszystkie tortury odcierpiał Leon. Czuł, że matka postawi na swojem — spełni co postanowiła.
 — Czego matka chce zatem? — spytał zgnębiony.
 — Chcę, żebyś stąd jutro wyjechał i nie wrócił, aż cię wezwę; chcę, żebyś zerwał ten poniżający cię stosunek, zerwał na zawsze, ostatecznie.
 — Matka pozwoli, abym jej chęć powtórzył pannie Grzymalance?
 — Nie. Wyjedziesz, nie zobaczywszy jej więcej.
 — Tego nie uczynię.
 Księżna poruszyła lekko brwiami. Mówiła bez słów, że wtedy ona będzie działała.
 Leon dłuższy czas z sobą się pasował.
 — Napiszę do niej — rzekł wreszcie.
 — Napiszesz, ale ja przeczytam.
 Zbyt młody, niedoświadczony, zaskoczony nagle, a przedewszystkiem doprowadzony do rozpaczy, że z jego powodu ukochana cierpieć będzie, słabł widocznie, nie czując się na siłach do walki.
 Ale też desperackie, ostateczne, wściekłe było to jego poddanie się.
 — Matka chce mego życia całego i całego szczęścia! — zaczął mówić ochrypłym głosem. — Matka mnie zabija moralnie i rzuca na pastwę honoru domu.