Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/87

 Przystąpiła bliżej, dobyła z fartucha nóż wąski, ucięła ze skrętu jeden kłos, rzuciła na węgle:
 — Tyle złego na Semena budynki!
 Ucięła drugi, zadeptała w ziemię:
 — Tyle złego na Semena rolę!
 Ucięła trzeci, rzuciła w wodę w rowie:
 — Tyle złego na Semena żywioł (bydło) i zdrowie rodziny! Amin, amin!
 Podniosła rękę z nożem nad głową:
 — Teraz niema w tobie Semenowej zaguby, teraz w tobie tylko zaguba uczyńcy! Teraz nad nim sąd, teraz nad nim odpłata! Amin, amin! Nie moja wola: wielka wola! nie moja siła: wielka siła! Kazano ciebie wziąć: pójdź!
 Nóż błysnął w powietrzu: ucięła skręt przy samym korzeniu; zgarnęła go jak łup krugulczemi rękoma; omotała, jak więźnia, nicią ciemną wydobytą z fartucha, i, opędzając wokoło siebie coś niewidzialnego, schowała wiązkę w szmatę.
 Potem na to miejsce, ze zboża ogołocone, wysypała żar z garnka, potłukła garnek, splunęła kilka razy, szepcząc zaklęcia, i zawróciła ku wsi.
 Milcząc wracali za nią wszyscy.