Gdy wrócił, zastał już panią Annę szyjącą na maszynie, bo zaległa w robocie i spieszyła. Kazik spał — uratowany.
Uścisnął jej rękę i zaczął opowiadać:
— Przed rokiem byłem w Ufie i tam poznałem pana Szulakowskiego. Stracił żonę i sam był ciężko chory na dysenterję. Spowiadałem go i dysponowałem na śmierć. Wtedy mi opowiedział, że przed samym wybuchem bolszewizmu, pożyczył mu sąsiad obywatel Kazimierz Bouffał dwa tysiące rubli. Potem udało mu się spieniężyć co mógł w domu, ale już zwrócić długu nie zdołał i ledwie z życiem uratował się z żoną i dzieckiem. W tułaczce odrzucony od kraju, stracił dziecko i żonę, a teraz i sam odchodzi.
Prosił mnie tedy, żebym przechował i jeśli wrócę do kraju, doręczył Kazimierzowi Bouffał całą po nim spuściznę, zawartą w tem oto.
Tu ksiądz wydobył i podał pani Annie siwego, wytartego „misia“ z pluszu.
— Miałem z tem wielki kłopot narazie, bo skąd u księdza ma być zabawka, ale dziwnym trafem, przy setkach rewizji znalazły się zawsze na ratunek dzieci, które go brały w opiekę i tak
Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/197
Ta strona została przepisana.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/85/Maria_Rodziewicz%C3%B3wna_-_%C5%9Awiat%C5%82a.djvu/page197-1024px-Maria_Rodziewicz%C3%B3wna_-_%C5%9Awiat%C5%82a.djvu.jpg)