Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/120

 Długo uspokoić się nie mógł.
 — Nic, mamo — przemówił nareszcie z widocznym wysiłkiem — nic... Tylko — śniło mi się... że... że piorun uderzył we mnie.
 Wdowa ścierpła. Ale nie dała tego poznać po sobie synowi. Chciała przemówić, głos uwiągzł jej w piersi.
 Chłopak siedział na tapczanie sztywny, prosty, patrząc przed siebie wystraszonym wzrokiem.
 — Piorun, mamo — mówił cichym, urywanym głosem — taki czerwony, straszny jak smok. Na piersi mi padł, mamo... taki straszny... czerwony...
 Umilkł i dyszał głośno.
 Wdowa opanowała się jakoś.
 — Co tam, synku! — mówiła głaszcząc go po rozpalonym policzku. — Co tam!... Sen mara, Bóg wiara. Co tam, synku!
 A gdy chłopcu głośno zaszczękały zęby, przysiadła przy nim, przycisnęła głowę jego do swych wyschłych piersi i tak go kołysała, jak kiedy niemowlęciem był.
 Chłopak się ukoił, utulił wreszcie i na poduszkę opadł.
 — Niech mama już idzie — rzekł — niech mama idzie, położy się... Ja usnę...