Strona:Marcel Schwob - Księga Monelli.djvu/38

skąd śledziła kołujące cienie wiatrakowych skrzydeł.
 Nagle wstrząsła się od stóp do głowy. Ktoś poruszył zasuwą u drzwi.
 — Kto tam? — spytała Magda przez kwadratowy otwór.
 Usłyszała słaby głos:
 — Czyby nie można dostać czegoś do picia? Tak mi się pić chce.
 Magda spojrzała między stopnie drabiny. Był to stary żebrak wiejski. W sakwie miał kromkę chleba.
 — Ma chleb, pomyślała Magda, szkoda, że nie jest głodny.
 Lubiła żebraków, jak lubiła ropuchy, ślimaki i cmentarze, — z pewną domieszką strachu.
 — Poczekajcie chwilę! zawołała.
 Potem zeszła po drabinie twarzą naprzód.
 — Jesteście już bardzo starzy, rzekła, stanąwszy na dole, i tak wam się chce pić?
 — Oj tak, dobra panienko, odpowiedział żebrak.
 — Żebrakom chce się jeść, podjęła Magda z przekonaniem. Ja bo lubię wapno. Weźcie.