potęgom świata ciemności, przeciwko duchom złości. Duchy te, ażeby opanować wolę człowieka i takową według swych widoków naginać, czychają na wszelkie słabości w dzieciach się już objawiające, potęgują złe skłonności ponętnemi pokusy i prowadzą do błędów, które ubezwładniają władze duszy. Zapobiedz temu złemu, zniszczyć je w samym zarodzie jest w mocy człowieka przez wychowanie domowe, którego główném zadaniem ma być wczesne wykorzenianie błędów, skoro tylko w dziecku pojawiać się zaczynają, a na ich miejsce zasiewanie dobrego ziarna cnót, aby cnoty te, gdy dziecko wyrośnie stały się filarami dojrzałéj jego woli, któraby, wsparta na nich, stawić mogła mężnie czoło wszelkim pokusom i przeciwnościom, jakie tamują pochód do prawdziwéj wolności.
Wolność, najwyższe szczęście człowieka na ziemi, idzie zawsze w parze z prawdą, i jedna na drugiéj wspiera się nawzajem; gdzie nie ma prawdy, nie ma wolności, a gdzie nie ma wolności, tam téż prawdy być nie może. Prawdą jest, że wolność polega na oświacie, na znajomości praw Boskich i ludzkich, tudzież na wypełnianiu nieodłącznych od tychże obowiązków. Z téj prawdy ten wynika wniosek, że jedynie ci ludzie godni są używać wolności, którzy poddają się tym prawom, którzy przyjmują warunki obowiązków i bez wyłamywania się takowe wypełniają.
Wolnością rzeczywistą jest połączenie oświaty z sprawiedliwością, a połączenie to jedynie przez zastosowanie zasad ewangielicznych utrwaloném być może. Chrystus Pan rzekł do Żydów, którzy w Niego wierzyli: „Jeżeli zostaniecie wiernymi mojemu słowu, poznacie prawdę, a prawda uczyni was wolnymi.[1]” A Boskie to słowo brzmiało:
- ↑ Św. Jan w rozdz. VIII.
