zek, początek, źródło jakiegoś wybuchu namiętnego: ż. gniewu, buntu.
Żarzewny, żarzący, rozpalający.
Żarzyć, rozżarzać, rozpalać, rozniecać ogień; rozpalać do czerwoności; rumienić, czerwienić; przen., podniecać, podżegać, zagrzewać, jątrzyć, poduszczać; ż. ś., palić ś., gorzeć bez płomienia; przen., zapalać ś., iskrzyć ś., płonąć, pałać; rozpalać ś. do czerwoności; czerwienić ś., rumienić ś.; iskrzyć ś., świecić ś.; przen., jątrzyć ś., srożyć ś.
Żarzystość, żar, żarzenie ś.; przen., zapał, entuzjazm.
Żarzysty, pełen żaru, żarzący ś.
Żarzyzna, żertwa, całopalenie, ofiara całopalna.
Żąć, ścinać zboże sierpem a. maszyną żniwiarką.
Żądać, wyrażać życzenie czego, wymagać, prosić natarczywie, dopominać ś., domagać ś. czego; pożądać, pragnąć, życzyć sobie czego.
Żądalny, wyrażający żądanie, zawierający żądanie.
Żądanie, rzecz. od Żądać; to, czego kto żąda, przedmiot żądania; życzenie, wyrażone, zwłaszcza na piśmie, w formie urzędowej, wobec sądu, wymaganie wykonania.
Żądełko, zdr. od Żądło.
Żądlasty, opatrzony żądłem.
Żądlica, owad z rzędu błonkoskrzydłych.
Żądlić, ranić żądłom, kąsać, kłuć żądłem.
Żądlisty, Żądłowaty — p. Żądlasty.
Żądliwie — p. Żądnie.
Żądliwość — p. Żądność.
Żądliwy — p. Żądny.
Żądło, ostre zakończenie odwłoku, połączone z gruczołem jadowym u niektórych owadów, np. u pszczół, os i t. p.; nazwa pospolita długiego, wysuwalnego, na końcu rozdwojonego języka u wężów (fig.); przen., język uszczypliwy, złośliwość, ukłucie.
Żądłowaty — p. Żądlasty.
Żądłówka, owad błonkoskrzydły z grupy tejże nazwy (fig.); w lm., ż-i, grupa owadów błonkoskrzydłych.
Żądnie, Żądliwie, przysł., pożądliwie, z wielką chęcią osiągnięcia celu życzeń.
Żądność, Żądliwość, pożądanie, pożądliwość; chciwość, łakomstwo; chuć, żądza.
Żądny, Żądliwy, pożądliwy, pożądający, chciwy czego; pożądany, upragniony, rozkoszny, przyjemny.
Żądza, gorące pragnienie, pożądanie, gwałtowna chęć osiągnięcia czegoś, posiadanie; pożądanie cielesne, chuć, miłość cielesna.
Żątka, żęcie, zbieranie zboża.
Żbik, Żbik, zwierzę ssące z rzędu drapieżnych, z rodziny kotów (fig.); chłop, jak ż. = zdrów, tęgi.
Żdżgać, dok. Żdżgnąć; zacinać, uderzać, ukłuć, zakłuć.
Że, spójn., służący do łączenia zdań podrzędnych, dopełniających a. podmiotowych z głównemi: mówią, że; myślę, że dobrze czynisz, że; lepiej, że ś. tak stało i t. p.; ponieważ: że nie chcesz słuchać, będziesz ukarany; w różnych wyrażeniach używa ś. jako wyraz bez znaczenia, np., ale że jeszcze nie przyszedł, chodź-że, bądź-że tu mądry, że też zawszą musisz ś. spóźnić, chyba że tak
