Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/443

 Wyzew, wyzywanie, wyzwanie.

 Wyzębiać, urabiać, wycinać w zęby, w ząbki.

 Wyziać — p. nied. Wyziewać.

 Wyzierać, dok. Wyjrzeć; patrzeć, spozierać na zewnątrz, np. z domu przez okno, wyglądać, wychylać ś. patrząc; wyglądać na kogo; oczekując kogo patrzeć, czy ś. nie zbliża.

 Wyziew, wyziewanie, wypuszczanie z siebie ciała lotnego; w lm., w-y lotne wytwory funkcji organicznych, wyziewane z organizmu przez pory skóry; w-y szkodliwe = gryzące, złowonne gazy, wydzielające ś. z różnych miejsc, w których odbywają ś. reakcje chemiczne, wytwarzające owe gazy.

 Wyziewać, dok. Wyziać, Wyzionąć; przez bardzo drobne otwory wydawać z siebie części lotne, parę, zapach i t. p.

 Wyziewanie, w zool., wypuszczanie przez organizm lotnych wytworów funkcji organicznych przez pory skóry, transpiracja; w bot. parowanie wody z powierzchni rośliny, pocenie ś. jej.

 Wyziewny, dotyczący wyziewu; mogący być wyzionionym.

 Wyziębiać, dok. Wyziębić; wystudzać, pozbawiać ciepła; przen., czynić obojętnym, nieczułym.

 Wyziębić — p. nied. Wyziębiać.

 Wyziębnąć, zupełnie wystygnąć, stać ś. chłodnym, zimnym.

 Wyzimować, przebyć przez zimę, przezimować; przetrzymać, przeżyć przez zimę.

 Wyzina, mięso jesiotra wyza.

 Wyzionąć – p. nied. Wyziewać; w. ducha, duszę = umrzeć.

 Wyzłacać, dok. Wyzłocić; powlekać cienką warstwą złota, całą powierzchnię czego pozłacać, wykładać złotem; barwić na kolor złota; zużywać na złocenie.

 Wyzłocić p. nied. Wyzłacać.

 Wyzłota, cienka warstwa złota, pokrywająca całą powierzchnię czego, pozłota.

 Wyznaczać, dok. Wyznaczyć; wytykać znakami, oznaczać; wybierać na jaki cel, wskazywać na jakie przeznaczenie; w. bieliznę = wyhaftowywać na niej znaki; w. ś., być wyznaczanym.

 Wyznaczyć — p. nied. Wyznaczać.

 Wyznać — p. nied. Wyznawać.

 Wyznamionować, przedstawić co pod postacią czego, usymbolizować co w czym.

 Wyznanie, rzecz. od Wyznać; przyznanie ś. do czego, wyznanie winy, wyjawienie prawdy o sobie, wprzód tajonej a. zapieranej; wygłoszenie swego przekonania w sprawach wiary podług pewnych formuł, ułożonych przez ludzi jednej wiary: w. wiary, katolickie, luterańskie, kalwińskie itp.; nauka służenia Bogu według pewnego obrządku, konfesja, obrządek, kościół: w. rzymsko-katolickie, grecko-katolickie, augsbursko-reformowane i t. p., w. mojżeszowe = religja żydowska, w. wiary polityczne = ogłoszenie publiczne swoich zasad, przekonań politycznych.

 Wyznawacz — p. Wyznawca.

 Wyznawać, dok. Wyznać; wykrywać, wyjawiać, wynurzać, wypowiadać coś, co było dotąd ukryte, nieznane; uznawać kogo, co za kogo, za co, przyznawać ś. do czego a. że kto, co, jest tym, a nie czymś innym; w. kogo, oddawać mu cześć religijną, mieć go za swego mistrza, przewodnika, podzielać bezwzględnie jego naukę; uwielbiać, wysławiać, wynosić, głosić chwałę czyją z uwielbieniem, wielbić głośno; w. jaką wiarę, religję, teorję filozoficzną, naukową, społeczną a. polityczną = trzymać ś. jej, uznawać