Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/432

nięto materje potrzebne do wyrobu piwa, używane jako pasza dla bydła i świń, wysłodziny.

 Wytłoczysty, Wytłoczny, dający ś. łatwo wytłaczać, wygniatać.

 Wytłoki (-ów), ślady na murawie lub ziemi, które jeleń a. łoś racicami wyciskają; wytłoczyny.

 Wytłómaczyć — p. Wytłumaczyc.

 Wytłuc — p. nied. Wytłukać; w. kogo, wybić, wygrzmocić.

 Wytłuk, kobieta a. mężczyzna, prowadzący życie rozwiązłe.

 Wytłukać, dok. Wytłuc; tłukąc rozbijać, wybijać, np. szybę; wyłamywać, np. dziurę w murze; tłukąc, wydobywać co, np. ziarna, siemię; tłukąc rozbijać pewną ilość czego, np. przedmiotów szklanych; tłukąc niszczyć, wybijać: grad wytłukł zboże.

 Wytłumaczyć, wyłożyć, wyjaśnić to, co było niezrozumiałe, niewyraźne; usprawiedliwić, tłumacząc, wyjaśniając szczegóły, dotyczące sprawy a. okoliczności łagodzące.

 Wytłumić, wygasić, wyniszczyć, stłumić.

 Wytłuścić, zrobić tłustym, powalać tłustością, zatłuścić.

 Wytłuścieć, stać ś. tłustym, tucznym.

 Wytoczyć — p. nied. Wytaczać.

 Wytok, wytoczenie, wytaczanie; przyrząd do zatykania i zawieszania szabli, tok.

 Wytopić — p. nied. Wytapiać.

 Wytopnieć, topniejąc, wydobyć ś. z czego, stopniawszy, wyciec skąd.

 Wytorować, zrobić drogę wygodną, zrobić tor, utorować.

 Wytracać, dok. Wytracić; wygubiać do szczętu, wyniszczać, wytępiać wszystkich jednego po drugim.

 Wytraciciel, człowiek, który kogo a. co wytraca, wygubia.

 Wytracić — p. nied. Wytracać.

 Wytraczać — p. Wytroczać.

 Wytraktować, uzyskać co na kim za pomocą traktowania z nim.

 Wytrapiać, dok. Wytrapić; trapiąc, męcząc, dręcząc, niepokojąc, wycieńczać, wyniszczać; w. co na kim, trapiąc uzyskiwać, wymuszać — p. Wytropiać.

 Wytratować, całkiem podeptać, wyniszczyć, stratować.

 Wytrawiacz — p. Wytrawiciel.

 Wytrawiać, dok. Wytrawić; wyniszczać rośliny na polu, na łące, pozwalając wyjadać je bydłu a. koniom, wypasać; w. co, wyniszczać, wyjadać, wygryzać działaniem ognia a. kwasu; w. kogo, co, wyzuwać z mienia, pożerając je a. dając na pożarcie; przen., przetrawiać, znosić; wycieńczać, wyniszczać, wychudzać, umniejszać czyją siłę żywotną; wytępiać, wybijać, wymordowywać do ostatniego; w. ś., wycieńczać ś., wysilać ś., tracić siłę a. majątek; o płynach, o trunkach: klarować ś. przez długie stanie, nabierać mocy: stawać ś. doświadczeńszym.

 Wytrawiciel, człowiek, który wytrawia, wyniszcza; robotnik, wytrawiający klisze w trawiarni.

 Wytrawić — p. nied. Wytrawiać.

 Wytrawiony, którego wytrawiano; klarowny, wystały, wytrawny; przygotowany przez poddanie działaniu kwasu.

 Wytrawny, o trunkach, o napojach: klarowny, wystały, sklarowany przez stanie, wystały; o człowieku: światły, doświadczony, mający zdrowy sąd o rzeczach, praktyczny.

 Wytrąbić — p. nied. Wytrąbywać.

 Wytrąbywać, dok. Wytrąbić; wyrażać trąbiąc; wygrywać na trąbie; oznajmiać, ogłaszać, publikować co na trąbie; przywoływać, przyzywać graniem na trąbie; wyprowadzać, wypędzać przy odgło-